Διαβάστε αν θέλετε ολόκληρη την ομιλία της Γκέιλ Τζεμαχ Λέμον (μετάφραση: Δήμητρα Στάικου):
Δεν επενδύουμε σε θύματα, επενδύουμε σε αγωνιστές. Και με μικρά και μεγάλα μέσα, η αφήγηση του θύματος διαμορφώνει τον τρόπο που βλέπουμε τις γυναίκες. Δε μπορείς να μετρήσεις ό,τι δε βλέπεις. Και δεν επενδύουμε σε αυτό που μας είναι αόρατο. Αλλά αυτό είναι το πρόσωπο της προσαρμοστικότητας.
Πριν από έξι χρόνια ξεκίνησα να γράφω για γυναίκες επιχειρηματίες κατά τη διάρκεια και μετά τη σύγκρουση. Ξεκίνησα να γράφω μια συγκλονιστική οικονομική ιστορία μία με σπουδαίους χαρακτήρες, την οποία δεν είχε διηγηθεί ποτέ κανείς και που πίστευα ότι είχε σημασία. Και αυτή κατέληξε να είναι οι γυναίκες.
Είχα αφήσει τα νέα του ABC και μια καριέρα που αγαπούσα στην ηλικία των 30 για να πάω σε μια σχολή διοίκησης επιχειρήσεων, ένας τομέας για τον οποίο δε γνώριζα σχεδόν τίποτα. Καμία από τις γυναίκες με τις οποίες είχα μεγαλώσει στο Μέριλαντ δεν είχε τελειώσει το κολέγιο, πόσο μάλλον τη σχολή διοίκησης επιχειρήσεων. Αλλά πάσχιζαν να ταΐσουν τα παιδιά τους και να πληρώσουν το ενοίκιο. Και είδα από μικρή ηλικία ότι το να έχεις μια αξιοπρεπή δουλειά και να κερδίζεις αρκετά χρήματα ήταν πολύ σημαντικό ζήτημα για τις οικογένειες που είχαν οικονομικό πρόβλημα.
Άρα αν είναι να μιλάμε για δουλειές, πρέπει να μιλάμε για επιχειρηματίες. Και αν μιλάμε για επιχειρηματίες σε διακανονισμούς εντός της σύγκρουσης και μετά τη σύγκρουση, πρέπει να μιλάμε για γυναίκες, επειδή αποτελούν τον πληθυσμό που αφήσατε. Η Ρουάντα σαν άμεση επίπτωση της γενοκτονίας αποτελούταν από 77% γυναίκες. Θέλω να σας συστήσω κάποιες από τις επιχειρηματίες που συνάντησα και να μοιραστώ μαζί σας κάτι από ό,τι μου δίδαξαν με τα χρόνια.
Πήγα στο Αφγανιστάν το 2005 για να δουλέψω ένα άρθρο των Financial Times και εκεί γνώρισα την Κάμιλα, μια νέα γυναίκα μου είπε ότι μόλις είχε απορρίψει μια δουλειά με τη διεθνή κοινότητα η οποία θα της απέφερε σχεδόν $2.000 το μήνα -- ένα αστρονομικό ποσό για εκείνα τα δεδομένα. Και την απέρριψε, είπε, γιατί επρόκειτο να ξεκινήσει τη δική της επιχείρηση, μια συμβουλευτική εταιρεία για επιχειρήσεις που θα δίδασκε επιχειρηματικές δεξιότητες σε άντρες και γυναίκες σε ολόκληρο το Αφγανιστάν. Οι επιχειρήσεις, είπε, ήταν ζωτικής σημασίας για το μέλλον της χώρας της. Επειδή μόλις έφευγαν αυτές οι διεθνείς αποστολές, οι επιχειρήσεις θα βοηθούσαν ώστε να διατηρήσει η χώρα την ειρήνη και την ασφάλειά της. Και είπε ότι οι επιχειρήσεις ήταν ακόμα πιο σημαντικές για τις γυναίκες, επειδή κερδίζοντας ένα εισόδημα, κέρδιζαν σεβασμό και τα χρήματα ήταν δύναμη για τις γυναίκες.
Έμεινα εμβρόντητη. Εννοώ ότι ήταν ένα κορίτσι που δεν είχε ζήσει ποτέ σε καιρό ειρήνης το οποίο με κάποιο τρόπο έμοιαζε με υποψήφια από το "The Apprentice." (Γέλια) Έτσι τη ρώτησα "Από που κι ως που ξέρεις τόσα πολλά για τις επιχειρήσεις;" Γιατί είσαι τόσο παθιασμένη;" Είπε: "Ω! Γκέιλ, αυτή είναι στην πραγματικότητα η τρίτη μου επιχείρηση. Η πρώτη μου επιχείρηση ήταν μια βιομηχανία ρούχων. Ξεκίνησα όταν ήταν στην εξουσία οι Ταλιμπάν. Επρόκειτο για μια σπουδαία επιχείρηση, επειδή δίναμε δουλειά σε γυναίκες από όλη τη γειτονιά. Έτσι έγινα επιχειρηματίας." Σκεφτείτε αυτό: Ήταν κορίτσια που αψηφούσαν τον κίνδυνο για να κερδίσουν το ψωμί τους σε περιόδους που δε μπορούσαν καν να κυκλοφορούν στο δρόμο. Και σε μια περίοδο οικονομικής κατάρρευσης όταν οι άνθρωποι πουλούσαν νυχτικά και κορδόνια παπουτσιών και παράθυρα και πόρτες απλά για να επιβιώσουν, αυτά τα κορίτσια έκαναν τη διαφορά μεταξύ επιβίωσης και πείνας για πάρα πολλούς. Δε μπορούσα να αφήσω αυτή την ιστορία και δε μπορούσα να αφήσω ούτε το θέμα, επειδή όπου κι αν πήγαινα συναντούσα κι άλλες τέτοιες γυναίκες, για τις οποίες κανείς δεν έμοιαζε να γνωρίζει ή ακόμα να θελήσει να μάθει.
Πήγα στη Βοσνία, και στην αρχή των συνεντεύξεων μου, συναντήθηκα με ένα στέλεχος του ΔΝΤ και μου είπε: "Ξέρεις, Γκέιλ, δε νομίζω ότι έχουμε γυναίκες στις επιχειρήσεις στη Βσνία, αλλά υπάρχει μια κυρία που πουλάει τυρί δίπλα στην άκρη του δρόμου. Ίσως να μπορούσες να της πάρεις μια συνέντευξη. Βγήκα έξω για να κάνω ρεπορτάζ και μέσα σε μια μέρα γνώρισα τη Ναρκίσα Καβάζοβιτς η οποία εκείνη τη στιγμή άνοιγε ένα καινούριο εργοστάσιο στα πρώην μέτωπα του πολέμου στο Σεράγεβο. Είχε ξεκινήσει την επιχείρησή της κάνοντας κατάληψη σε ένα εγκαταλελειμμένο γκαράζ ράβοντας σεντόνια και μαξιλαροθήκες που πήγαινε σε αγορές σε ολόκληρη τη χώρα για να μπορέσει να στηρίξει τα 12 ή 13 μέλη της οικογένειάς της που στηρίζονταν σε αυτή για την επιβίωσή τους. Όταν συναντηθήκαμε, είχε 20 υπαλλήλους, οι περισσότεροι ήταν γυναίκες που έστελναν τα παιδιά τους σχολείο. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. Συνάντησα γυναίκες που είχαν ελαιοπαραγωγικές επιχειρήσεις, οινοποιεία ακόμα και τη μεγαλύτερη διαφημιστική εταιρεία της χώρας.
Όλες αυτές οι ιστορίες μαζί έγιναν το επιχειρηματικό εξώφυλλο της Herald Tribune. Και όταν αυτή η ιστορία δημοσιεύθηκε, έτρεξα στον υπολογιστή μου για να τη στείλω στο στέλεχος του ΔΝΤ. Και είπα: "Σε περίπτωση που ψάχνεις επιχειρηματίες να συμμετάσχουν στο επόμενο συνέδριο για επενδύσεις, εδώ είναι μερικές γυναίκες."
(Χειροκροτήματα)
Αλλά σκεφθείτε αυτό. Το στέλεχος του ΔΝΤ είναι μόλις και μετά βίας το μοναδικό άτομο που κατέταξε αυτόματα τις γυναίκες στη μικροοικονομία. Οι προκαταλήψεις, είτε είναι εσκεμμένες είτε όχι, είναι διάχυτες, το ίδιο είναι και οι παραπλανητικές νοερές εικόνες. Αν δείτε τη λέξη "μικροχρηματοδότηση" τι σας έρχεται στο μυαλό; Οι περισσότεροι λένε γυναίκες. Και αν δείτε τη λέξη "επιχειρηματίας", οι περισσότεροι σκέφτονται άντρες. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί στοχεύουμε χαμηλά και σκεφτόμαστε συγκρατημένα όταν πρόκειται για γυναίκες.
Η μικροχρηματοδότηση είναι ένα απίστευτα ισχυρό εργαλείο που οδηγεί σε αυτάρκεια και αυτοσεβασμό αλλά πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από τις μικρο-ελπίδες και τις μικρο-φιλοδοξίες για τις γυναίκες, γιατί έχουν πολύ μεγαλύτερες ελπίδες για τον εαυτό τους. Θέλουν να μετακινηθούν από το "μικρό" στο "μέσο" και παραπέρα. Και σε πολλά σημεία, βρίσκονται ήδη εκεί. Στις ΗΠΑ, οι επιχειρήσεις που ανήκουν σε γυναίκες θα δημιουργήσουν πεντέμισι εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας μέχρι το 2018. Στη Νότια Κορέα και την Ινδονησία, σε γυναίκες ανήκουν περίπου μισό εκατομμύριο εταιρείες. Στην Κίνα, οι γυναίκες λειτουργούν το 20% όλων των μικρών επιχειρήσεων. Και στον αναπτυσσόμενο κόσμο συνολικά, αυτός ο αριθμός αγγίζει το 40% με 50%.
Σχεδόν οπουδήποτε κι αν πάω, συναντώ απίστευτα ενδιαφέροντες επιχειρηματίες που ψάχνουν πρόσβαση σε χρηματοδοτήσεις, πρόσβαση σε αγορές και καθιερωμένα επιχειρηματικά δίκτυα. Συχνά αγνοούνται επειδή είναι πιο δύσκολο να βοηθηθούν. Είναι πολύ πιο επικίνδυνο να δώσεις ένα δάνειο των 50.000 δολαρίων από ένα δάνειο των 500 δολαρίων. Και όπως ανέφερε και η Παγκόσμια τράπεζα, οι γυναίκες έχουν εγκλωβιστεί στην παγίδα της παραγωγικότητας. Εκείνες που έχουν μικρές επιχειρήσεις δε μπορούν να πάρουν τα κεφάλαια που χρειάζονται για να επεκταθούν και εκείνες που έχουν μικροεπιχειρήσεις δε μπορούν να ξεφύγουν από αυτές.
Πρόσφατα ήμουν στο Υπουργείο Εξωτερικών στην Ουάσινγκτον και συνάντησα μια απίστευτα παθιασμένη επιχειρηματία από τη Γκάνα. Πουλάει σοκολάτες. Και είχε έρθει στην Ουάσινγκτον, όχι για ελεημοσύνη, αλλά ούτε για να ζητήσει ένα μικροδάνειο. Είχε έρθει για να ζητήσει σοβαρά επενδυτικά κεφάλαια για να μπορέσει να χτίσει το εργοστάσιο και να αγοράσει τον εξοπλισμό που χρειάζεται για να εξάγει τις σοκολάτες της σε Αφρική, Ευρώπη, Μέση Ανατολή και ακόμα παραπέρα - κεφάλαια που θα τη βοηθούσαν να απασχολεί τα περισσότερα από 20 άτομα που ήδη δούλευαν για αυτήν και κεφάλαια που θα τροφοδοτούσαν και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας της.
Τα σπουδαία νέα είναι ότι ήδη γνωρίζουμε τι λειτουργεί. Η θεωρία και τα εμπειρικά στοιχεία μας έχουν ήδη διδάξει. Δε χρειαζόμαστε να εφεύρουμε λύσεις, επειδή τις έχουμε ήδη - δάνεια ταμειακής ροής με βάση το εισόδημα και όχι τα περιουσιακά στοιχεία, δάνεια που χρησιμοποιούν ασφαλείς συμβάσεις αντί για ενέχυρα, επειδή οι γυναίκες συχνά δεν κατέχουν γη. Και το Kiva.org ο μικροδανειστής, τώρα πειραματίζεται με την ανάθεση μικρών και μεσαίων δανείων. Και αυτό είναι μόνο η αρχή.
Πρόσφατα έγινε πολύ της μόδας να αποκαλούμε τις γυναίκες "η αναπτυσσόμενη αγορά της αναπτυσσόμενης αγοράς." Νομίζω ότι είναι θαυμάσιο. Ξέρετε γιατί; Επειδή - και μιλάω ως κάποιος που έχει δουλέψει στον οικονομικό τομέα - 500 δισεκατομμύρια δολάρια τουλάχιστον διατέθηκαν στις αναπτυσσόμενες αγορές την τελευταία δεκαετία. Επειδή οι επενδυτές είδαν τις προοπτικές επιστροφής στην εποχή της αργής οικονομικής ανάπτυξης και έτσι δημιούργησαν χρηματοοικονομικά προϊόντα και χρηματοοικονομικές καινοτομίες προσαρμοσμένες στα μέτρα των αναπτυσσόμενων αγορών.
Πόσο υπέροχο θα ήταν αν ήμασταν προετοιμασμένοι να αντικαταστήσουμε όλα τα υπερφίαλα λόγια μας με τα πορτοφόλια μας και να επενδύσουμε 500 δισεκατομμύρια δολάρια αφήνοντας ελεύθερη την γυναικεία οικονομική προοπτική; Απλά σκεφτείτε τα οφέλη όσον αφορά θέσεις εργασίας, παραγωγικότητα, απασχόληση, παιδική διατροφή, μητρική θνησιμότητα, εξάλειψη του αναλφαβητισμού και πολλά, πολλά περισσότερα. Επειδή, όπως ανέφερε και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, τα μικρότερα φυλετικά χάσματα σχετίζονται άμεσα με αυξημένη οικονομική ανταγωνιστικότητα. Και ούτε μία χώρα σε ολόκληρο τον κόσμο δεν έχει εξαλείψει το χάσμα της οικονομικής συμμετοχής - ούτε μία.
Άρα τα σπουδαία νέα είναι ότι πρόκειται για μια απίστευτη ευκαιρία. Έχουμε τόσο μεγάλο χώρο ανάπτυξης. Όπως βλέπετε, δεν έχει σχέση με το να κάνουμε καλές πράξεις, έχει να κάνει με την παγκόσμια ανάπτυξη και την παγκόσμια απασχόληση. Έχει να κάνει με το πως επενδύουμε και έχει να κάνει με το πως βλέπουμε τις γυναίκες. Και οι γυναίκες δε μπορούν να συνεχίσουν να αποτελούν και τον μισό πληθυσμό και μια ομάδα ειδικού ενδιαφέροντος.
(Χειροκροτήματα)
Πολύ συχνά κάνω πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις με ρεπόρτερ που μου λένε: "Γκέιλ, αυτές είναι υπέροχες ιστορίες, αλλά στην ουσία γράφεις για τις εξαιρέσεις." Αυτό με κάνει να σταματώ για μερικούς λόγους. Πρώτα απ΄ όλα, σχετικά με τις εξαιρέσεις, υπάρχουν πάρα πολλές και είναι σημαντικές. Δεύτερον, όταν μιλάμε για άντρες που επιτυγχάνουν, δίκαια τους θεωρούμε είδωλα ή πρωτοπόρους ή καινοτόμους που πρέπει να ακολουθήσουμε. Όταν μιλάμε για γυναίκες, είναι είτε εξαιρέσεις που πρέπει να αντιπαρέλθουμε είτε αποκλίσεις που πρέπει να αγνοηθούν. Και τέλος, δεν υπάρχει πουθενά σε ολόκληρο τον κόσμο κοινωνία που δεν αλλάζει εκτός κι αν αυτό γίνει από το πιο σημαντικό κομμάτι της. Τότε γιατί να μην τιμήσουμε και να μην αναδείξουμε αυτούς που φέρνουν τις αλλαγές και δημιουργούν θέσεις εργασίας αντί να τους παραβλέπουμε;
Αυτό το θέμα της προσαρμοστικότητας με αγγίζει πολύ και έχει επηρεάσει τη ζωή μου με πολλούς τρόπους. Η μητέρα μου ήταν ανύπαντρη μητέρα που δούλευε σε μια τηλεφωνική εταιρεία την ημέρα και πουλούσε τάπερ το βράδυ. προκειμένου εγώ να μη στερηθώ καμία ευκαιρία. Ψωνίζαμε με εκπτωτικά κουπόνια με δόσεις και από μαγαζιά στοκ και όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού στο τέταρτο στάδιο και δε μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει κάναμε αίτηση ακόμα και για κουπόνια φαγητού. Και όταν λυπόμουν τον εαυτό μου όπως κάνουν τα 9χρονα ή 10χρονα κορίτσια μου έλεγε: "Αγάπη μου, μπροστά στις τεράστιες παγκόσμιες τραγωδίες, η δικιά σου δε λέει τίποτα".
(Γέλια)
Και όταν έκανα αίτηση για τη σχολή διοίκησης επιχειρήσεων και ήμουν σίγουρη ότι δε θα τα κατάφερνα και κανείς από όσους ήξερα δεν τα είχε καταφέρει, πήγα στη θεία μου, η οποία επιβίωσε μετά από χρόνια ξυλοδαρμού από τον άνδρα της και έφυγε από έναν γάμο με κακοποίηση με ανέπαφη μόνο την αξιοπρέπειά της. Και μου είπε "Ποτέ μη δίνεις σημασία στους περιορισμούς των άλλων.
Και όταν παραπονέθηκα στη γιαγιά μου, μια βετεράνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που εργαζόταν στον κινηματογράφο 50 χρόνια και που με στήριζε από την ηλικία των 13, ότι φοβόμουν ότι αν απέρριπτα μια καλή δουλειά στο ABC για μια υποτροφία στο εξωτερικό, δε θα μπορούσα ποτέ, μα ποτέ, να βρω άλλη δουλειά, αυτή είπε: "Παιδί μου, θα σου πω δυο πράγματα. Πρώτα από όλα, κανείς δεν απορρίπτει κάποιον που έχει πάρει υποτροφία και δεύτερον, τα Μακ Ντόναλντς πάντα κάνουν προσλήψεις." (Γέλια) "Θα βρεις δουλειά. Κάνε το βήμα."
Οι γυναίκες στην οικογένειά μου δεν είναι εξαιρέσεις. Οι γυναίκες σε αυτή την αίθουσα και όσες παρακολουθούν στο Λ.Α. και σε ολόκληρο τον κόσμο δεν είναι εξαιρέσεις. Δεν είμαστε μια ομάδα ειδικού ενδιαφέροντος. Είμαστε η πλειοψηφία. Και για πάρα πολύ καιρό υποτιμούσαμε τον εαυτό μας και μας υποτιμούσαν και οι άλλοι. Ήρθε ο καιρός να στοχεύσουμε ψηλότερα όσον αφορά στις γυναίκες, να επενδύσουμε περισσότερο και να χρησιμοποιήσουμε τα δολάριά μας για να ωφελήσουμε τις γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και να κάνουμε τη διαφορά, όχι μόνο για τις γυναίκες, αλλά και για μια παγκόσμια οικονομία η οποία χρειάζεται απεγνωσμένα τη συμβολή τους. Μαζί μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι οι επονομαζόμενες εξαιρέσεις θα αρχίσουν να επικρατούν. Όταν αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας, θα ακολουθήσουν και οι άλλοι. Και ήρθε η ώρα όλοι μας να στοχεύσουμε ψηλότερα.
Σας ευχαριστώ πολύ.
(Χειροκροτήματα)
epixeiro.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου